به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، یکی از عوارضی که کمتر به آن پرداخته شده است، اثری است که این بیماری روی سلامت استخوان ها دارد. شواهد نشان داده است که بیماران دیابتی استخوان شکننده تری دارد. محققین در دانشگاه Delaware می گویند که شکستگی های استخوان اغلب خطرناک هستند و نزدیک به یک ششم افرادی که دچار شکستگی لگن می شوند ظرف مدت یکسال می میرند. از آن جایی که مطالعات نشان داده است که ورزش ویژگی های استخوان را بهبود می بخشد و خطر شکستگی را در افراد غیر دیابتی کاهش می دهد محققین درصدد تست کارایی ورزش روی افراد مبتلا به دیابت نوع یک برآمدند. محققین می گویند که استئوسیت ها برای حفظ کیفیت استخوان و یکپارچگی مکانیکی آن ضروری هستند. این سلول ها به عنوان سلول های حس کنند مکانیکی فرایندهای سازش پذیری استخوان تحت سیگنال های مکانیکی مانند ورزش را هماهنگ می کنند. این مطالعه نشان داده است که تشکیل استخوان القاشده به وسیله ورزش در موش های با دیابت ملایم حفظ می شود که مشابه با موش های غیر دیابتی است اما در مورد موش های با دیابت شدید، اثرات مثبت ورزش کاملا از بین می رود. در سطح سلولی، محققین دریافته اند که هایپرگلیسمی حساسیت استئوسیت ها به تحریکات مکانیکی را کاهش می دهند و ترشح پروتئین و مولکول های سیگنالینگ که به قوی تر شدن ساختار استخوان کمک می کنند نیز کاهش می یابد. این مطالعه نشان داده است که استخوان دیابتی زمانی که قند خون شدیدا بالا نباشد به ورزش پاسخ دهد و حاکی از این است که مداخله های مکانیکی می تواند سلامت استخوان را بهبود ببخشد و خطر شکستگی را در افراد با شدت کم دیابت کاهش دهد. این مطالعه تاکید دارد که اگر سطح قند خون به صورت مناسبی حفظ شود، ورزش می تواند در حفظ سلامت استخوان موثر باشد.

پایان مطلب/